Een onvoorziene vacature in Pagford
Het verhaal opent met de fatale hersenbloeding van Barry Fairbrother, lid van de gemeenteraad van het kleine, traditionele Engelse stadje Pagford.
De  onvoorziene vacature brengt een heftige verkiezingsstrijd op gang, de rode draad door het boek.
Pagford grenst aan het  grotere Yarvil. Jaren geleden heeft Yarvil  grond verworven bij Pagford en benut voor een sociaal woningproject the Field. Het is zwaar verloederd en met name het afkick centrum is een doorn in het oog van de burgerlijke Pagforders. Die  willen het huurcontract van het centrum niet verlengen om zo van  the Field en de verslaafdenzorg af te komen. Ze worden aangevoerd door Howard Molisson (64) de obese eigenaar van de plaatselijke delicatessen.
De verdedigers  van the Field werden tot nu toe aangevoerd door   wijlen Barry Fairbrother zelf afkomstig van the Field maar uitgegroeid tot een succesvolle, populaire en sociaal bewogen leider. Hij is de enige sympathieke en  onomstreden figuur in het boek. De andere bewoners van Pagford zijn benepen, inhalig, kleinzielig, achterbaks, asociaal of  licht racistisch; géén vrolijk beeld van de Engelse provincie.  

Kandidaten voor de vacature
De eerste die zich aanmeldt is Miles Morisson, zoon van Howard; advocaat, conventioneel, in toenemende mate een kopie van zijn vader; getrouwd met Samantha die daardoor tegen haar zin gestrand is in Pagford. Ze is rondborstig en runt een onrendabel  boetiekje in oversized bh’s in Yarvil.
De tweede kandidaat is Simon Price, werkzaam bij een drukkerij; een financiële scharrelaar, hebzuchtige huistiran, gewelddadig, gehaat door zijn zoons Paul en Andrew, bijnaam Arf.
En als derde Colin (Cubby) Wall, onderdirecteur van de middelbare school; een goedwillende maar onzekere man die uit vriendschap voor Fairbrother diens missie wil voortzetten; zelf wordt hij geminacht door zijn klierige, geadopteerde  zoon Stuart (Fats).

Krystal Weedon: rauw met blanke pit
De tegenstellingen tussen Pagford en the Field worden verpersoonlijkt door Krystal Weedon, een struise 16-jarige klasgenoot van Arf en Fats . Haar vader is lang geleden verdwenen. Haar moeder leeft tussen methadon en heroïne en hoereert  indien nodig; de verwekker van haar 3-jartige nakomertje Robbi is onbekend.
Krystal is een vat vol tegenstellingen. Toen iemand op school een allergische aanval kreeg  was ze de enige die ingreep, anderen keken lamlendig toe. Maar als ze beledigd wordt door een klasgenote, slaat Krystal een tand uit haar mond. Voor de kleine Robbi is Krystal  toeverlaat en opvoedster tegelijk.
Barry Fairbrother had Krystal onder zijn vleugels genomen en haar tot spil gemaakt van het scholieren roeiteam. Hij was de enige die haar kon bespelen en haar niet aflatende stroom van fucking this en fucking that wist in te tomen.
Krystal's leven was altijd al in wankel evenwicht; zonder Barry is de ondergang vrijwel onvermijdelijk.

Hacking en narigheid
De verkiezingsstrijd krijgt een kwalijke, digitale dimensie als op de gemeentelijke website belastende beschuldigingen verschijnen, ondertekend door ‘The ghost of Barry Fairbrother’.
Het zijn staaltjes van stiekeme karaktermoord zoals bekend van internet. 
Vanaf dat moment verandert de verkiezingsstrijd in een boosaardig roddelcircuit waar iedereen elkaar verdenkt. Van de talloze Pagford bewoners die Rowling introduceert ontdekken we nu hun ware karakter en dubieuze motieven, een staalkaart van akelige zaken. Sarren over eczeem, dyslexie of  gezichtsbeharing. Kinderverwaarlozing. Pedofilie. Drugsgebruik. Dealing. Laster. Overspel. Diefstal. Heling. Verkrachting. Prostitutie.
Dit alles kundig verpakt in een vloeiend en dwingend verhaal wat je niet kunt neerleggen, unputdownable.

Bitter lot en slot
Het loopt niet goed af. Om de kleine Robbi te redden van zijn verlopen moeder wil Krystal voogdij krijgen. Daarvoor heeft ze een eigen woonplaats nodig. Dus denkt ze zwanger te moeten worden. Maar als al doende verliest ze Robbi een poosje uit het oog. Die dwaalt af en verdrinkt  in de rivier. Krystal pleegt zelfmoord met de heroïne van haar moeder.

Het is een theatraal slot. Rowling kan uiteraard knap schrijven. Op het niveau van een soap is dit een geoliede bestseller. De karakters zijn sjablonen, zwart/wit. Scherp waargenomen, herkenbaar als typetjes maar zelden overtuigend als echte mensen.