 |
Julian Barnes,
Leicester 1946 |
|
Een snoer van tien verhalen met als rijgdraad de Ark van Noach als metafoor voor het lijden van de mens en de eeuwige zoektocht naar verlossing.
Klinkt misschien zwaar op de hand maar Barnes slaagt er glorieus in om zeer verschillende onderwerpen boeiend en met gedoseerde ironie te behandelen.
De bundel opent met de wereldwijze navertelling van het Genesis verhaal van de Ark door een onwaarschijnlijke verstekeling, de nederige houtworm. Dan volgt een middeleeuwse rechtzaak tegen blasfemische houtwormen die een bisschoppelijke zetel met fatale resultaten hebben aangevreten. Een scherpzinnige bespreking van Géricaults ‘Het vlot van de Medusa’ gaat vervolgens over veranderingen in de uitbeelding de Zondvloed en waarom juist dit schilderij zo tijdloos is gebleven.
In een andere vertelling onderneemt een vastberaden, jonge Victoriaanse vrouw, een piëtistische bedevaart naar de berg Ararat, waar volgens Christelijke overlevering de Ark gestrand zou zijn, om de ziel van haar onverbeterlijk sceptische vader te redden.
Ruim honderd jaar later exploreert Spike Tiggler, een authentieke born again Amerikaanse ruimtevaarder, dezelfde berg ook op zoek naar een tastbaar bewijs van de letterlijke juistheid van de Bijbel.
Van geheel andere aard is de hartverscheurende, waargebeurde dooltocht in 1938 van het grote passagiersschip de St. Louis, waarvan de Joodse passagiers, bijna duizend wanhopige vluchtelingen uit Nazi-Duitsland, nergens toestemming kregen om van boord te gaan: the ship that shamed the world.
Zo wordt in de 10 hoofdstukken van de ‘History of the World , een heleboel aan de orde gesteld: religie, moraliteit, zeden, kunstgeschiedenis. Ontroerend maar nooit belerend. Het taalgebruik is briljant, naadloos passend bij tijd en onderwerp, een genot om te lezen. En hoe zit het met dat halve hoofdstuk uit de titel? Dat is, denk ik, hoofdstuk 8a, een beschrijving van wat Géricault bijna geschilderd had maar uiteindelijk niet deed.
Volgende pagina: de verhalen
|
|
